Proje Yönetimi – MS Project – PMP Hazırlık

Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC’de bir metro istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip, gider.

Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder.

Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır. Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba atarak, hızla geçer, gider.

Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder.

En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur. Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle kemancıya bakar. En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar. Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider. Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar.

Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir süre durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir. Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz.

Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell’in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce Boston’da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara satılmıştı…

Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell’in öylesine bir kılıkla metroda keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır. Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi…

Bu deneyden çıkarılacak kıssadan hisse ise, dünyanın en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamız dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba?

80’ine merdiven dayamış yaşlı baba ile onu ziyarete gelen -45 yaşında ve saygın bir işi olan- oğlu salonda oturuyorlardı.

Hal-hatırdan, çoluk-çocuktan, havadan-sudan sohbet ettikten sonra oğlu susmuş, ayrılmanın sinyalini vermişti.

O anda üzerinde oturdukları sedirin yanındaki pencerenin pervazına bir karga kondu.

Yaşlı baba kargaya gülümseyerek biraz baktıktan sonra oğluna sordu:

– Bu ne oğlum?

Oğlu şaşkın, cevapladı:

– O bir karga baba.

Yaşlı baba kargaya biraz daha baktıktan sonra yine sordu:

– Bu ne oğlum?

Oğlu daha da şaşkın, yine cevapladı:

– Baba, o bir karga.

Karga hâlâ pervazda, komik hareketlerle başını sağa sola çeviriyor, başını yan yatırıyor, havaya bakıyor, sonra başını yine onlara çeviriyordu. Yaşlı baba üçüncü defa sordu:

– Bu ne?

Oğlunun şaşkınlığı sabırsızlığa dönmüştü:

– O bir karga baba, üç oldu soruyorsun. Beni işitmiyor musun?!

Yaşlı baba dördüncü defa da sorunca oğlunun sabrı taştı ve sesini yükseltti:

– Baba bunu neden yapıyorsun?

Tam dört defadır onun ne olduğunu soruyorsun, sana cevap veriyorum ve sen hâlâ sormaya devam ediyorsun. Sabrımı mı deniyorsun?!

Babası -yüzünde hâlâ bir gülümseme- yerinden kalktı, içeri odaya gitti ve elinde bir defterle döndü. Bu bir hâtıra defteriydi. Oturdu, sayfalarını karıştırdı ve aradığını buldu. Sevgiyle gülümseye devam ederek sayfası açık bir vaziyette defteri oğluna uzattı ve o sayfayı okumasını söyledi:

‘Bugün 3 yaşındaki minik yavrumla salondaki sedirde otururken yanıbaşımızdaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Oğlum tam 23 defa onun ne olduğunu sordu. 23 soruşunda da ona sevgiyle sarılarak, onun bir karga olduğunu söyledim. Rahatsız olmak mı? Hayır! Onun sorusunu masumca tekrar edişi içimi sevgiyle doldurdu…’

Microsoft Project, proje yöneticilerine aktiviteleri, kaynakaları ve atamaları planlamaları ve gerçekleşmeleri takip etmeleri için Microsft’a destek veren bir firma tarafından DOS ortamında geliştirilmiş bir yazılımdır. Microsoft 1985 yılında yazılımın tüm haklarını satınalmış ve DOS’ta 2. ve 3. versiyonlarını 1985 ve 1986 yıllarında yayınlamışlardır. İlk Windows versiyonu 1990 yılında geliştirilmiştir.
Microsoft Project, Windows tabanlı geliştirilen üçüncü yazılım olmuştur çok kısa zamanda proje yöneticilerinin ağırlıklı olarak kullandığı bir program haline gelmiştir. Her ne kadar Microsoft Office ailesinin bir üyesi gibi tanıtılsa da hiç bir zaman Office ürünleri paketine dahil olmamıştır.. Şu anda da Standard and Professional olmak üzere iki farklı sürümü piyasada bulunmaktadır.
Microsoft Project, 1992 (v3), 1993 (v4), 1995, 1998, 2000, 2002, 2003 and 2007 yıllarında ek özellikler kazanarak, kullanıcılara sunulmuştur.
Özellikle 2000’den sonraki versiyonları Microsoft Project Server’ın gelişimiyle, internet ve intranet üzerinden proje yönetmeye imkan veren özelliklere kavuşmuştur.

Project
Proje kelimesi Latin’cedeki “projectum” kelimesinden gelmiştir. Bu kelimenin de kökeni “proicere” – “bir şeyi ileriye atmak” anlamındadır. Pro- ön takısı ise “bir şeyin öncesindeki” anlamına gelmektedir. bu takı Yunanca’daki “πρό” ön takısıyla paralellik gösterir. Bu durumda Project kelimesi Öne Atılmak, İleri Atılmak anlamına gelmektedir.

Manage
Latince’deki “manus” (el) kelimesinden türeyen bu terim İtalyanca’daki “maneggiare” (elde tutmak – özellikle bir atı), Fransızca’daki “mesnagement (daha sonra ménagement) “, İngilizce’de de “management” ifadesi 17. ve 18. yy. da kullanımı yaygınlaşmıştır. Mary Parker Follett (1868–1933) 20.yy’ın başında yayınladığı bir kitapta “insanlar aracılığıyla bir şeylerin yapılabilmesi sanatıdır” demiştir.