Eskişehir – Bilecik Arasında Gidip, Gelen Hasta Adam
Babamın anlattığı bu hikaye ne zaman aklıma gelse kendi kendime gülümserim ve arkadaşlarımla birlikte olduğum toplantılarda anlatmaktan çok hoşlanırım.
Yıllar önce babam, Bilecik’te elektrik direklerinin dikildiği bir şantiyede şef olarak görev yaparken bir ustası varmış. Adamcağız, bir sabah uyanmış ki çok kötü hasta. Ateşi yüksek, başı dönüyor, midesi alt üst durumda… felaket bir halde… Sabahleyin, babamın yanına gidiyor ve “ben hastayım, evim de Bozüyük’de, evime gideyim de 1-2 gün dinleneyim. İyileşir, iyileşmez dönerim” diyor. Tabi babam da izin veriyor. Adamcağız, Bilecik’ten Eskişehir’e giden minibüse biniyor, arada Bozüyük’de inecek… Böylece 1 – 1,5 saatlik Bozüyük yolculuğuna başlıyor. (Aslında Bozüyük – Bilecik arası normal arabayla 45 dakika mesafedir ama minibüs dura kalka gittiği için yol şartlarından dolayı da 1,5 saate yakın yolun sürdüğü olur) Yalnız, ustabaşımız hasta olduğundan muavine “eğer uyursam beni mutlaka Bozüyük’de indir” diye de tembih ediyor. Daha sonra da başını oturduğu koltuğun başına yaslıyor ve hastalığın etkisiyle de derin bir uykuya dalıyor. Aradan epey bir zaman sonra minibüsün durduğunu farkederek, gözünü açıyor ve ne görsün! Minibüs Eskişehir otogarına park etmiş, beklemekte… içeride kendisinden başka kimse yok. Adam hemen muavini bulup, çıkışıyor”niye beni Bozüyük’de uyandırmadın” diye. Muavin sus, pus. Neyse, adamcağız ne yapsın tabi, ayakta duracak hali yok, yine aynı minibüse binip, yine muavine binbir tembihte bulunuyor ve yine başını koltuğa koyup, derin bir uykuya dalıyor. Aradan uzun bir zaman geçip de gözünü açtığında yine ne görsün, minibüs bu sefer de Bilecik otogarına kadar gelmiş. Artık muavine söylecek bir şey yok. Adam binbir kızgınlıkla şantiyenin yolunu tutuyor. Şantiyeye geldiğinde zaten akşam olmuş ve çalışanlar hareketli geçen bir günün ardından akşam yemeğine oturmuşlar. Babam, ustabaşını karşısında görünce iyileştiğini düşünüyor. Tabi adamcağız, başına gelenleri anlatınca herkes basıyor kahkahayı.
O ustabaşının denk getiremediği Bozüyük’ten ne zaman geçsem bu komik hikayeyi hatırlarım.
